Edward Seymour Cornish, założyciel i pierwszy prezes World Future Society oraz redaktor jego czasopisma The Futurist, zmarł 14 sierpnia 2019 roku. Miał 91 lat.
Cornish urodził się w Nowym Jorku 31 sierpnia 1927 roku, był synem George’a Anthony’ego Cornisha, redaktora nowojorskiego Herald Tribune i Elizabeth Furniss ( z d. McLeod) Cornish. Uczęszczał do nowojorskich szkół i Harvard College, gdzie studiował psychologię społeczną. Po ukończeniu studiów w 1950 r. dołączył do zespołu gazety Evening Star w Waszyngtonie jako copy boy, później stając się maszynistą i reporterem na pół etatu.
Kariera w mediach
W 1951 roku Cornish dołączył do UPI jako korespondent i pracował kolejno w biurach agencji prasowej w Richmond, Raleigh, Londynie, Paryżu i Rzymie. Podczas pobytu w Europie relacjonował z Genewy międzynarodowe konferencje na temat Korei i Wietnamu w 1954 r.; relacjonował turniej tenisowy w Wimbledonie. Towarzyszył byłemu prezydentowi Harry’emu Trumanowi w podróży po Włoszech i Austrii w 1956 r. Relacjonował również antyamerykańskie demonstracje w Londynie. Jego artykuły ukazywały się w gazetach na całym świecie.
W 1957 roku dołączył do National Geographic Society jako pisarz w serwisie informacyjnym. Pisał tam artykuły na temat komputerów, kserografii, astronomii, oceanografii, mikrobiologii. Teksty te ukazywały się w New York Timesie, Chicago Tribune i setkach innych gazet.
„Moje życie w 1960 roku było raczej idylliczne”, napisał w 2007 roku. „Po spędzeniu sześciu lat pracując przez wszystkie godziny dnia i nocy jako korespondent United Press w pięciu różnych miastach Ameryki i Europy, zapewniłem sobie spokojną pracę od 9 do 5 w National Geographic Society w Waszyngtonie. Wszystko, co musiałem zrobić, to pisać artykuły o nauce, historii naturalnej i geografii. Dla mnie było to jak raj”.
Ale ponieważ zmory zimnej wojny zdawały się niebezpiecznie wisieć nad Ameryką, rozważał przeprowadzkę z rodziną do Australii, z dala od ryzyka. Jego żona, Sally, odmówiła jednak wykonania tego ruchu. „Mój niepokój powoli ustępował, ale lata narastającego kryzysu zasiały we mnie obsesyjne pytanie: Czy jest jakiś sposób, by zdecydować o tym, co może się wydarzyć w przyszłości?”
Początki World Future Society
Edward Cornish zaczął dzielić się swoimi obawami z przyjaciółmi. Stopniowo zaczął postrzegać przyszłość jako fascynujące rubieże rzeczywistości, na których znaleźć można zarówno możliwości, jak i ryzyko, i która była podatna na wpływ naszych decyzji. W 1966 roku przygotował sześciostronicowy biuletyn The Futurist, zawierający krótkie relacje na temat książek i działań związanych z przyszłością. Wysłał go do osób, które uważał za potencjalnie zainteresowane. Wiele wybitnych osobistości, w tym Buckminster Fuller, Alvin i Heidi Toffler, Arthur C. Clarke i Isaac Asimov, odpowiedziało pozytywnie. Pewna liczba adresatów wskazywała również na zainteresowanie propozycją powołania stowarzyszenia dla osób zainteresowanych prognozami nadchodzących zmian społecznych i technologicznych.
W dniu 3 sierpnia 1966 roku Edward Cornish zainicjował spotkanie osób zainteresowanych założeniem proponowanego stowarzyszenia. PIerwsze zebranie odbyło się w biurze Narodowej Fundacji Nauki w Waszyngtonie. Powołano komitet organizacyjny i stopniowo opracowano plan. World Future Society zostało oficjalnie założone 18 października 1966 roku. Pierwsze seryjne wydanie magazynu The Futurist ukazało się na początku 1967 roku. Utworzenie World Future Society i The Futurist zapewniło zarówno forum łączące osoby myślące przyszłościowo, które pracowały dotąd niezależnie od siebie, jak i platformę do rozpowszechniania ich pomysłów.
The Futurist
Do 1967 roku Światowe Towarzystwo Przyszłości liczyło około 3000 członków, a zadanie zajmowania się sprawami Towarzystwa i redagowania „Futurist”, który z biuletynu informacyjnego przekształcał się w czasopismo, nie mogło być dłużej wykonywane w niepełnym wymiarze godzin. Kornwalijczyk porzucił więc stałe zatrudnienia i pracował jako pełnoetatowy wolontariusz, utrzymując siebie i swoją rodzinę z oszczędności. Jednak w 1970 r. jego zasoby były na wyczerpaniu, a Towarzystwo nie mogło sobie pozwolić na regularne płacenie mu pensji.
Okładki magazynu The Futurist
W tym trudnym momencie członek Towarzystwa spośród personelu Białego Domu umożliwił mu objęcie pozycji konsultanta przy National Goals Research Staff w prezydenckiej administracji. Przez kilka miesięcy Cornish pracował w pełnym wymiarze czasu pracy dla Białego Domu. Zarabiał więc wystarczająco dużo pieniędzy, aby przetrwać finansowo do czasu, aż WFS zacznie płacić mu skromne, ale regularne wynagrodzenie. Raport końcowy projektu NGRS jest ciekawym dokumentem epoki, kiedy budziło się zainteresowanie studiami nad przyszłością w sektorze publicznym. Inspiracją tego trendu był raport „Granice wzrostu„, opublikowany przez Klub Rzymski.
„Nie możemy sobie dłużej pozwolić na długoterminowe, przypadkowe toczenie się ku przyszłości. Wraz z przyspieszeniem tempa zmian, procesy zmian stają się coraz bardziej złożone. Jednocześnie jednak opracowano niezwykły wachlarz narzędzi i technik, dzięki którym coraz częściej możliwa staje się analiza przyszłych trendów – a tym samym dokonywanie świadomych wyborów, które są konieczne, jeśli mamy zapanować nad procesem zmian”.
Richard Nixon
Rozwój i dziedzictwo World Future Society
WFS rozwijał się szybko w kolejnych latach, rozwijając swoją ofertę konferencji, czasopismo branżowe i inne projekty. Rola WFS w rozwoju studiów nad przyszłościa jest nie do przecenienia. Pierwsze programy studiów magisterskich w dziedzinie studiów nad przyszłością zostały otwarte właśnie przez członków WFS w 1975 roku na Uniwersytecie w Houston i w 1976 roku na Uniwersytecie Hawajskim. Twórcami tych kierunków byli Peter Bishop oraz Jima Dator. Obecnie, studia nad przyszłością są wykładane na setkach uniwersytetów na całym świecie, a metody naszej dziedziny są chętnie stosowane przez przedsiębiorstwa, rządy i firmy konsultingowe na całym świecie. Od „zarządzania zmianą” przez „scenariusze”, aż po foresight, WFS miał wielki wpływ na rozwój ukierunkowanego na przyszłość zarządzania. W 1975 r. Edward Cornish kierował projektem rejestracji badań nad przyszłością w ramach dotacji Narodowej Fundacji Nauki i Biblioteki Kongresu. Wyniki zostały opublikowane pod tytułem „Resources Directory for America’s Third Century”.
„Jest coś magicznego w przyszłości, czego nie potrafię w pełni wyjaśnić, ale czułem to mocno na wczesnych konferencjach Światowego Towarzystwa Przyszłości. Nasza pierwsza konferencja, która odbyła się w 1971 roku, pokazała, że skupienie się na przyszłości ma moc przekształcania ludzi, którzy byli wrogami, w przyjaznych współpracowników”.
Edward Cornish
W latach 1984-1986 Cornish publikował felietony „Your Changing World”, które ukazywały się na licencji w Los Angeles Times, Dallas Morning News, Chicago Sun-Times i innych gazetach. Cornish był także częstym gościem w programach radiowych i telewizyjnych.
W 1985 roku prezydent Reagan zaprosił Cornisha i kilku innych czołowych futurystów na lunch z nim i wiceprezydentem Bushem w Białym Domu. Był to pierwszy raz, kiedy prezydent USA przyprowadził ekspertów w dziedzinie foresightu do Białego Domu, w poszukiwaniu odpowiedzi na kluczowe pytania polityczne. W spotkaniu tym uczestniczyli też m.in. Alvin Toffler, John Naisbitt oraz Ted Gordon, współzałożyciel The Millennium Project. Poniżej prezentujemy skan oryginalnej stykówki ze zdjęciami z tego spotkania. Edward Cornish w okularach obok Reagana.
Zdjęcia z noworocznego lunchu prezydenta R. Reagana z foresighterami.
Cornish ustąpił ze stanowiska prezesa World Future Society w 2004 roku, ale nadal redagował The Futurist do 2010 roku. Po przejściu na emeryturę, Cornish mieszkał w Rockville w stanie Maryland z synem i synową Jeffem i Jill (Martineau) Cornish.
Edward Cornish odszedł 14 sierpnia 2019 r. Przeżyli go synowie Tony (i synowa Wendy) oraz Blake i czwórka wnuków. Jego żona, dziennikarka Sally Woodhull Cornish, zmarła w 1992 roku.
